- Wynoś się. Na jego twarzy odbiło się zaskoczenie, ale po chwili widziała już tylko profesjonalną maskę, tak martwą i wypraną z emocji jak nigdy Wyprostował się. - Nie sprawdziłeś dokładnie - powiedziała - a tam była kamera ochrony. Nagrali cię, przyłapali na gorącym uczynku. Milczał, patrząc na nią, pozwalając czasowi płynąć. - To było najlepsze rozwiązanie - powiedział wreszcie łagodnym tonem. - Już czas zapomnieć. Minęło dziesięć lat. To już nie jest twój syn, Millo. To syn innych ludzi. Zniszczysz mu życie, pojawiając się teraz. - Nie odzywaj się do mnie! - krzyknęła. Nic nie rozumiał, nie miał pojęcia, co ona czuje. - Nie... miałeś... prawa! To moje dziecko, ty draniu! Wrzeszcząc na niego, bezwiednie zacisnęła dłonie w pięści. - Już nie - powiedział Diaz. Stał tam niczym sędzia ludzkich losów, twardy i niewzruszony. Niewrażliwy na uczucia. Miała ochotę go zabić. an43 381 Łzy popłynęły jej po twarzy, łzy wściekłości i bólu, łzy wysiłku, który włożyła w to, by nie rzucić się z pięściami na Diaza. - Nie udało ci się - roztarła sobie łzy po policzkach. - Kobieta miała kopie dokumentów. Mam wszystkie potrzebne dane, zamierzam odnaleźć syna i wiem, że mi się to uda. A ty... wynoś się z mojego domu. Nie chcę cię więcej widzieć. Diaz pozostał Diazem. Nie spierał się. Nawet nie wzruszył ramionami, bezgłośnie mówiąc „jeżeli tego właśnie chcesz". Po prostu wyszedł. Słyszała, jak otwierają się drzwi garażu, jak startuje silnik półciężarówki. Odjechał. Tak po prostu. Milla usiadła przy stole, złożyła głowę na rękach i zapłakała gorzko. an43 382 - 25 - Był bardzo podobny do Davida. Milla patrzyła przez lornetkę, jak chłopiec szaleje na szkolnym dziedzińcu, dając upust rozsadzającej go, typowej dla jego wieku energii. Był w otoczeniu kilku kumpli: bez przerwy popychali się nawzajem, śmiali głośno ze swoich dowcipów i w ogólnie pozowali na luzaków. Może dla innych dziesięciolatków istotnie byli prawdziwymi luzakami. Czuła, że serce podchodzi jej do gardła, miała płytki oddech, oczy pełne łez i mrugała bez przerwy, by nie stracić ani jednej sekundy tego cudownego przedstawienia. Podniosła drogi aparat fotograficzny z siedzenia obok, ustawiła ostrość na chłopca i szybko zrobiła kilka zdjęć. Zaparkowała wystarczająco daleko od prywatnej szkoły, aby upewnić się, że nikt jej nie zauważy. Nie chciała niepokoić nikogo, szczególnie Justina. Ale musiała go zobaczyć, musiała patrzeć, jeszcze choćby przez chwilę, nakarmić swoje zgłodniałe serce gorącymi uczuciami i obrazami. Tego ranka zaparkowała na ulicy nieopodal